Dün sabaha karşı oynanan Arjantin-Brezilya maçını Ntv sayesinde herkes canlı izleme fırsatı buldu. Herşey çok güzeldi. Oynanan oyunu, atılan güzel golleri, zaman zaman Messi ve Kaka'nın dikine gidişlerini ve ülkemizde top koşturan Elano-Andre Santos ikilisini izlemek keyifliydi. Gel gelelim Ronaldinho'nun alınmadığı kadroda benim en beğendiğim forvet oyuncuları arasında gelen Adriano ilk 18'deydi. Acaba girer mi? Girerse gol atar mı? Ya da füze gibi bir frikik çıkarır mı diye bekledim hep. Onu sahanın yanında ısınırken gördüğümde bir hayli heycanlandım.
'' Futboldan soğudum, ailemle ilgilenmek istiyorum '' dediğinde gerçekten çok üzülmüştüm. Ancak kariyerine başladığı Flamengo'ya dönünce içimde buruk bir sevinç olmuştu. Hiç olmazsa futbolu bırakmamıştı. Flamengo'da da hiç fena bir performans göstermiyordu açıkçası. Belki futbolunu tekrar geliştirip ya da futbolu tekrar sevip 2. Avrupa macerasına yelken açar diye düşünmüştüm.
Dün geceye dönecek olursak dediğim gibi onun girmesini bekliyordum ve beklediğim an geldi. 77'de Fabiano'nun yerine girdiğinde birden yıkıldım. Tanınmaz bi hal içindeydi Adriano. O eski atletik yapısının yerine kilolu, durmadan gülen,babacan tavırlar içinde, bu sporu öylesine yapar gibi gözüken bir Adriano vardı karşımızda. Öyle ki giydiği şortun içine bile sığmıyordu. Tamam İnter'deki dönemlerde de ince sayılmazdı ama bu çok farklıydı. Gerçekten yıkılmıştım. En sevdiğim futbolcuyu böle görmek üzmüştü beni. O'na bu değer verilirken, Ronaldinho'nun alınmadığı milli takıma çağırılırken, kendini tekrar göstermesi için eline bir fırsat geçmişken, onun kendini böyle salması bir hayli üzmüştü beni. Gerçekten futboldan soğuduğunu anladım dün gece. Süre aldığı 13 dakikada da pek birşey yapamazdı, yapamadı zaten.
Diyeceğim o ki hayranı olduğum bir futbolcuyu bir daha pek izleyemeyeceğimi anladım. Tek ümidim aynı duyguları Ronaldinho için de yaşamamak.
Artık Adriano'yu anca playstation'da görürüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder